اشکی که هنگام شکست میریزیم عرقیست که هنگام تلاش نریختیم

ما خوب یاد گرفتیم در آسمان مثل پرندگان باشیم و در آب مثل ماهیها،
اما هنوز یاد نگرفتیم روی زمین چگونه زندگی کنیم!!!

روزگــاری فانــوس نشــانه ی یـاری بود ،
اما حــالا به خورشــید هم اعتـباری نیــست . . . !!!

روزگار عجیبیست
هرچه بیشتر به اطرافیانت توجه می کنی و نزدیک میشی ،
بیشتر ازت فاصله می گیرند . .

هیچوقت عاشق متفاوت ترین ها نشو
چون همین متفاوت ترین آدما
به متفاوت ترین شیوه قلبت را می شکنند.....!

وقتی تو هم مثل من مغرور می شوی

تکلیف التماس چشم های بی گناهمان چه می شود...?!؟

سخت ترین دو راهی عشق
دو راهی بین فراموش کردن و انتظاراست
گاهی کامل فراموش می کنی
و بعد می بینی که باید منتظر می ماندی
و گاهی آن قدر منتظرمی مانی
که می فهمی زودتر از این ها
باید فراموش می کردی . . .

آدامس ها بزرگترین اساتید معنویت هستند ؛
از کودکیمان تلاش می کنند به ما بفهمانند :
"هیچ شیرینی ای ماندگار نیست"

كوچك كه بودم فكر ميكردم آدمها چقدر بزرگند و ترس برم ميداشت
بزرگ كه شدم ديدم چقدر بعضي آدمها كوچك اند و باز ترسيدم..!!

فرشته اي از سنگ پرسيد : چرا مانند خاک از خدا نمي خواهي که از تو انسان بسازد ؟ سنگ تبسمي کرد و گفت : هنوز آنقدر سخت نشده ام که مستحق چنين خواسته اي باشم

گاهی" سکوت " علامت رضایت نیست ...
شـــــایــــد کـــــــسی دارد خفه می شود
پـشت سنگینی یـک بـغـض ....!

متنفرم از انسان هایی که دیوار بلندت را می بینند، ولی به دنبال همان یک آجر لق میان دیوارت هستند که؛
تو را فرو بریزند...!
تا تو را انکار کنند...!
تا از رویـــت رد شـــوند.

اگر روزی بین مانـــدن و رفتـــــــن شک کردی
حتما بــــــرو ، بی معطلی
چون نمیبایست کار به شـــــک می کشید ،

دنیای بیرحمیست
چه زود پیش چشم عزیزانمان ارزان می شویم
چاره کم کردن رابطه ست که لااقل به مفت نفروشنمان .

از زرتشت پرسیدند زندگی خود را بر چه بنا کردی؟ گفت : چهار اصل 1- دانستم رزق مرا دیگری نمیخورد پس آرام شدم 2- دانستم که خدا مرا میبیند پس حیا کردم 3- دانستم که کار مرا دیگری انجام نمی دهد پس تلاش کردم 4- دانستم که پایان کارم مرگ است پس مهیا شدم

هرچه میروم ، نمیرسم ! گاهی با خود فکر میکنم نکند من باشم ، کلاغ آخر قصه ها

روزگاری درختی را شکستند
به نامردی تبر بر ریشه بستند
ولی افسوس همونهایی شکستند
که زیر سایه او مینشستند

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد،وقتی از پنجره بر پوچی افکار جهان می نگرم

خوب ميـــــــــــــــدانم آخر يک روز خفه ميـــــــــشوم
از بس دردهايــــــــم را نجويـــــــــــده قـــــــــــورت ميدهم

قصه اصحاب کهف همون قصه تکراریه ماست
ماهمونیم که در غار دلت پوسیدیم

دیگر نفس نمی توان کشید....
بوی گند می دهد هوای این زمانه...
پنجره ها را ببندید..می خواهم در هوای تنهایی اتاقم نفسی تازه کنم...

مثل کبریت کشیدن درباد دیدنت دشوار است
من به معجزه ایمان دارم
میکشم آخرین دانه کبریتم را درباد
هر چه باد آباد....

از شب دلهره كه بگذرم..

از شكستن استخوان كه بگذرم...

از بغض گلو گير كه بگذرم...

از سر اشتياق كه بگذرم...

ديگر براي باز گشتت لبخند نميزنم....پوزخند ميزنم!

سكوت از ندانستن نيست از بزرگواريست،براي همين هيچ وقت صداي خدا را نمي شنويم

طلا باش... تا اگه روزگار آبت کرد, روز به روز طرح های زیباتری از تو ساخته شود!

سنگ نباش... تا اگر زمانه خردت کرد, تیپا خورده ی هر بی سر و پایی بشوی

تا که بودیم نبودیم کسی./کشت ما را غم بی همنفسی....
تا که رفتیم همه یار شدند./تا که خفتیم همه بیدار شدند...
قدر آیینه بدانید وقتی که هست/نه در آن لحظه که افتاد شکست...

جز من اگرت عاشق و شیداست بگو
ور میل دلت به جانب ماست بگو
ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو
گر هست بگو،نیست بگو،راست بگو...!

ما را می‌‌گردند
می‌گویند همراه خود چه دارید؟
ما فقط
رویاهایمان را با خود آورده‌‌ایم...
پنهان نمی‌‌كنیم
چمدان‌‌های ما سنگین است،
اما فقط
رویاهایمان را با خود آورده‌‌ایم...

برای چشمانم نماز باران بخوان
بغض کرده.....
ابریست
اما نمی بارد...

به قصد پرواز

تجربه کردم

سقوط را.

خدایا!
من دلم قرصه!
کسی غیر از تو با من نیست
خیالت از زمین راحت، که حتی روز روشن نیست
کسی اینجا نمیبینه، که دنیا زیر چشماته
یه عمره یادمون رفته، زمین دار مکافاته
فراموشم شده گاهی، که این پایین چه ها کردم
که روزی باید از اینجا، بازم پیش تو برگردم
خدایا وقت برگشتن، یه کم با من مدارا کن
شنیدم گرمه آغوشت
اگه میشه منم جا کن…

ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺧﻼﻗﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﯽ
ﮔﺬﺷﺖ؛ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻓﻘﻂ
ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﻩ ﺑﻮﺩ..ﺍﻭ
ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ
ﺑﮕﯿﺮﺩ،ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ،ﺁﻥ ﺭﺍ
ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ
ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺎﯼ ﺍﻭ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ.ﻋﺼﺮ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ،ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ
ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻼﻩ ﻣﺮﺩ
ﮐﻮﺭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﮑﻪ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ.ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﺍﻭ
ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ
ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﭼﻪ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺟﻮﺍﺏ
ﺩﺍﺩ:ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮﺩ،ﻣﻦ
ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻮﺷﺘﻢ؛ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ.ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ
ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ
ﺭﻭﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ:
»ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ«

گاهی عمیقا مایلم ماهی باشم;
ماهی حافظه اش هشت ثانیه است..
بی هیچ خاطـــ ـــ ـــ ـــ ـــ ــــره ای........!!

"دل"... این کلمه ی بی نقطه ، گاهی تنگ می شود، تا حدّ ِ یک "نقطه"...!

زنی را دیدم:
زاده شد تا دختر کســــــــــی باشد.
بالید تا خواهر کســــــــــی باشد....
ازدواج کرد تا زن کســــــــــی باشد.
زاد تا مــــــــــادر کســــــــــی باشد.
برای همه "کســـــــــی" بود و برای خود "هیچ کس"...

تقصیر برگ ها نیست

آدم ها همینند!

نفس می دهـــــــی

له ات می کنند . . .

دوست داشتنِ کسی که شما رو دوست نداره
مثل بغل کردنِ کاکتوس می مونه!
هر چی محکم تر بغل کنی
بیشتر آسیب میبینی

دوستی ها کمرنگ...
بی کسی ها پیداست...
راست گفتی سهراب !
آدم اینجــــــــــــــــــــــا تنهاســــــــــــــــــــت...

یاد سهراب بخیر

آن سپهری که  تا لحظه ی خاموشی میگفت :

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم.

قصه ی اصحاب کهف یک شوخیست   اینجا یک روز که بخوابی همه تو را از یاد میبرند.